Oι μνήμες παίζουν παράξενα παιχνίδια…
Μαγική στιγμή η στιγμή της έναρξης και της λήξης του πανηγυριού για το Πωγώνι. Περιέχουν και οι δύο λύπη,χαρά, νοσταλγία,αγάπη η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους. Η έναρξη έχει την χαρά του σμιξίματος,την νοσταλγία του παρελθόντος,την αγάπη για το χωριό και τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων. Οσο δυνατή και να είναι τούτη η στιγμή όμως δεν συγκρίνεται σε ένταση με την συγκίνηση της λήξης γιατί σε αυτήν εμπεριέχεται ο πόνος του αποχωρισμού.
Ξεμακραίνεις από το πανηγύρι για το σπίτι υπό τους ήχους του μοιρολογιού και συνταράσεται η ψυχή σου με το βιολί και το κλαρίνο που ¨κλαίνε¨.. Τούτη την στιγμή σου φαίνεται πιο γοερό το κλάμα σαν το κλάμα της ξενιτιάς. Αισθάνεσαι γεμάτος ,πλήρης για δευτερόλεπτα ενώ το παρελθόν ενώνεται με το παρόν σχεδόν μαγικά και μεταφυσικά. Η χαρά της γιορτής, η λύπη του αντίο πιο δυνατή, η αγάπη για όλα αυτά που προστέθηκαν φέτος στις μνήμες μας μαζί με την ευχή να είμαστε πάλι εδώ του χρόνου. Όλα αυτά ανάμικτα με ένα μικρό φόβο γι᾽αυτούς που ίσως λείπουν του χρόνου…
Το μοιρολόι συνεχίζει το γοερό κλάμα του, αυτή την φορά ξεμακραίνεις και σαν να μεταφέρεσαι στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον. Είναι στιγμές που δεν θέλεις να χαθούν γιατί αν χαθούν κόβονται και οι ρίζες σου.
