Ξεκίνησα ένα καλοκαιρινό μεσημέρι του Ιουνίου με αποφασιστικότητα να ανακαλύψω την περιοχή του Παλαιόπυργου και να κατηφορίσω στο Γκρέτσι. Ο δρόμος περίπου 4 χλμ. ,στο μεγαλύτερο μήκος του χωμάτινος, βατός μα μόνο για ένα 4Χ4. Όταν ο δρόμος είναι λίγο πιο δύσκολος από εκείνο που περιμένεις τα 4 χλμ. μοιάζουν 8 χλμ. αλλά κάτι μέσα μου έλεγε να προχωρήσω. Ο δρόμος κατηφορικός με κάποια κάπως δύσκολα σημεία και πάνω στην σκέψη του να γυρίσω πίσω, ξεκινά να βρέχει. Ένα ψιλόβροχο που δεν περιμένεις και όμως λαχταράς για λίγη δροσιά μέσα στο καυτό μεσημέρι. Πεισμώνω και συνεχίζω να κατηφορίζω. Δεξιά μου ένα μαγικό τοπίο με ακολουθεί: πυκνή βλάστηση, πράσινο βαθύ χρώμα της βελανιδιάς και νερό γάργαρο να σιγομουρμουρίζει. Ο δρόμος τελειώνει και τίποτα δεν προμηνύει τι θα δω: μπροστά μου στέκει το γεφύρι Γκρέτσι ,υπέροχο και γνήσια ηπειρώτικο. 
Το γεφύρι είναι του 1830,μέσα σε ένα σκηνικό που κόβει την ανάσα. Δροσούλα πέφτει λόγω της βροχής εντείνοντας την αγωνία του τι κρύβει η άλλη πλευρά του γεφυριού. 
Κάτω από το γεφύρι μικροί καταρράκτες σχηματίζονται και λίγο πιο κάτω ακόμα ένας μεγαλύτερος.
Πλανιέται μία ησυχία που σε βυθίζει στις σκέψεις σου και ανακαλύπτεις το αληθινό νόημα της επαφής με την φύση: η ανακάλυψη εξ’ αρχής του εαυτού σου!
